Nowe PZP
komentarz żywy
Komentarz do art. 579 ustawy
- Treść art. 579 oraz innych przepisów zawartych w Rozdziale 3, a także pomocnicze zastosowanie do postępowania skargowego przepisów o apelacji wskazują, że sąd rozpatrujący skargę działa jako sąd drugiej instancji, kontrolujący rozstrzygnięcie wydane przez Izbę lub Prezesa Izby (wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 13 czerwca 2006 r., SK 54/04, postanowienie SN z 15 listopada 2012 r., V CZ 49/12).
- Możliwość wniesienia skargi na orzeczenie Izby lub postanowienie Prezesa Izby stanowi zatem emanację zawartego w art. 45 Konstytucji RP prawa do sądu oraz zawartego w art. 78 Konstytucji RP prawa do zaskarżania orzeczeń wydanych w pierwszej instancji. W sprawach tego rodzaju nie znajduje jednak zastosowania art. 176 Konstytucji, gwarantujący prawo do dwukrotnego rozpoznania sprawy przez sąd (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 13 czerwca 2006 r., wydany we wcześniejszym stanie prawnym).
- Komentowane przepisy implementują również art. 2 ust. 9 dyrektywy 2007/66/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 grudnia 2007 r. zmieniającej dyrektywy Rady 89/665/EWG i 92/13/EWG w zakresie poprawy skuteczności procedur odwoławczych w dziedzinie udzielania zamówień publicznych. Zgodnie z treścią tej regulacji:
W przypadku gdy organy odwoławcze nie mają charakteru sądowego, ich decyzje są zawsze uzasadnione na piśmie. Ponadto w takim przypadku należy wprowadzić przepisy gwarantujące postępowanie, dzięki któremu wszelkie ewentualnie bezprawne środki podjęte przez organ odwoławczy lub wszelkie uchybienia w wykonywaniu nadanych mu uprawnień będą mogły być przedmiotem odwołania w sądzie lub odwołania rozpatrywanego przez inny organ będący sądem w rozumieniu art. 234 Traktatu i niezależny zarówno od instytucji zamawiającej, jak i organu odwoławczego. - Prawo wniesienia skargi na orzeczenia Izby nie ma jednak charakteru uniwersalnego. Przepisy ustawy wskazują rodzaje postanowień niezaskarżalnych. Są to: postanowienie w przedmiocie opozycji (art. 526 ust. 4), postanowienie o odmowie sprostowania protokołu (art. 572) oraz postanowienie w przedmiocie wniosku o uchylenie zakazu zawarcia umowy (art. 578 ust. 4). Charakteryzują się one tym, że nie kończą postępowania w sprawie. Należy jednak zauważyć, że wskazane wyłączenia muszą być zgodne z przytoczonymi przepisami Konstytucji RP oraz cytowaną dyrektywą, a jeśli doszłoby między nimi do rozbieżności, pierwszeństwo należy przyznać normom wyższego rzędu.
- Legitymację do wniesienia skargi posiada strona (zamawiający i odwołujący) oraz uczestnik postępowania odwoławczego (patrz art. 525).
- Odpowiednie zastosowanie do postępowania skargowego przepisów Kodeksu postępowania cywilnego polega na stosowaniu przepisów k.p.c. przy uwzględnieniu pierwszeństwa regulacji szczególnej na gruncie p.z.p. i natury postępowania skargowego. Przepisy k.p.c. o apelacji należy zatem stosować do postępowania skargowego wówczas, gdy p.z.p. oraz natura postępowania skargowego się temu nie sprzeciwiają. Co istotne, przepisy o apelacji same odwołują się do przepisów o postępowaniu przed sądem pierwszej instancji (art. 391 § 1 k.p.c.), w wyniku czego one również będą znajdować pośrednie zastosowanie do postępowania skargowego.
- Zasady intertemporalne stosowania nowej regulacji postępowania skargowego przewidziane są w art. 92 ustawy wprowadzającej p.z.p. Treść tego przepisu nie jest jednoznaczna, jednak wydaje się, że nakazuje on stosowanie dotychczasowych przepisów do momentu zakończenia postępowania w danej instancji. Nową regulację postępowania skargowego będzie zatem należało stosować do spraw inicjowanych po 31 grudnia 2020 r., niezależnie od tego, według jakich przepisów toczyło się postępowanie odwoławcze.